به مناسبت سالروز تخریب قبور ائمه بقیع علیهم السلا‌م‌

دیدگاه‌های‌ ‌آیت‌الله العظمی صافی‌گلپایگانی درباره تخریب قبور ائمه بقیع (ع‌)‌

قسمتی از نظرات و گفتار حضرت آیت‌الله العظمی صافی‌گلپایگانی پیرامون تخریب قبور‌ ‌ائمه مظلوم بقیع علیهم‌السلام به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر معظم‌له‌:‌

فتنه تخریب بقیع توسط وهابیت، فاجعه‌ای است كه تاریخ كمتر مانند آن را به یاد دارد.

معظم له تخریب قبور ائمه بقیع علیهم‌السلام توسط وهابیت را مصیبتی بزرگ برای جهان اسلام خواندند و گفتند: این مصیبت نه فقط بر شیعه و اهل بیت علیهم‌السلام، بلكه بر جهان اسلام وارد شده است و ضرری كه از این حركت بسیار زشت و ناهنجار متوجه اسلام شده است، ضرری است كه كمتر در تاریخ مانند آن را می‌توان پیدا كرد.

ایشان بقاع متبركه و دیگر آثار باقی مانده از ائمه را تاریخ مجسم اسلام خواندند و اظهار داشتند: وهابی‌ها تاریخ اسلام را از بین بردند و بدتر این كه در این مدت 80 سال نه تنها دست از این كارها نكشیدند بلكه هرجایی كه اثری از اسلام و اهل بیت علیهم السلام بود ویران كردند؛ آثاری كه یادگار اسلام، بركات اسلام و تاریخ اسلام است؛ بدون اینها تاریخ اسلام پشتوانه ظاهری ندارد.

این مرجع تقلید با اشاره به اینكه همه جوامع و ادیان دیگر به حفظ و مرمت آثار تاریخی خود پرداخته‌اند، مسلمانان را به حفظ و نگهداری از تاریخ مجسم اسلام ترغیب كردند و بیان داشتند: همینطور كه در تمام دنیا این آثار حفظ می‌شود، باید آثار اسلامی را حفظ كرد تا هر كسی كه به مكه و مدینه مشرف می‌شود بعد از صدها سال كه از طلوع اسلام می‌گذرد، از نزدیك آنها را مشاهده كند.

معظم له این فجایع را ساخته فكر و اندیشه دشمنان اسلام و سلفی‌ها برشمرده و تصریح كردند: اصل فكر برای دشمنان اسلام و سلفی‌ها است كه می‌خواستند اسلام را از بین ببرند و چون این كار را ننگی برای خود می‌دیدند، گروهی را واداشتند تا دست به این جنایات بزنند.

ایشان افزودند: شیعیان و مسلمانان باید در این روز محزون و غمناك بوده و بر عاملان این جنایت نفرین كنند و آنان را محكوم نمایند.

مدینه و غربت بقیع از نگاه حضرت آیت الله العظمی صانعی:

وقتی در كوچه پس كوچه‌های مدینه راه می‌روی، هنوز بوی پیامبر و علی و فاطمه (علیهم و علی آلهم السلام) را استشمام می‌كنی. اگر عاشق باشی هنوز در كوچه‌های مدینه بوی سلمان، ابوذر، مقداد و عمار می‌آید. وقتی وارد مدینه می‌شوی، وقتی نگاهت به قبرستان بقیع می‌افتد، غربت بقیع و مظلومیت خاندان رسول گرامی‌اسلام تو را در خود می‌پیچاند و دیدگانت را پر از اشك می‌سازد و قلبت را به تپش وا می‌دارد؛ گامهایت لرزان می‌شود، ولی نگاهت دور دورها را می‌نگرد و فكر می‌كنی كه آیا می‌شود آن همه مظلومیت و ستم را فراموش كرد؟ آیا می‌توان ضجه‌های نالان زهرای اطهر را نشنید و سكوت و خانه نشینی علی (ع) را ندید و شهادت حسنین (علیهم السلام) و ادعیه زین العابدین و صحیفه سجادیه او را كه دنیایی از معارف اسلامی را در لسان دعا مطرح كرده ندید؟ آیا می‌توان فراموش كرد كه این بزرگان چه شاگردانی همچون زراره‌ها و ابن مسلم‌ها را تربیت كرده و احكام الهی را به ما رسانده‌اند؟ آیا می‌توان باقرالعلوم و فرزند بزرگوارش جعفر الصادق (علیهما السلام) را كه علوم اسلامی و شیعه اثنی عشری را پایه‌گذاری كردند و با تحمل انواع اذیتها و آزارها و زندانها به دست ما سپردند فراموش كرد؟ آیا صبر و مقاومت زینب كبری را می توان به فراموشی سپرد؛ اینها تمام هویت و پیشینه ما هستند و ما با این همه زندگی می‌كنیم، عشق می‌ورزیم و تربتشان را طوطیای چشم می‌سازیم. در این لحظه‌ها دوست داریم بر آن همه غربت و مظلومیت اهل بیت (علیهم السلام) و ظلم و ستم و تمامیت خواهی بنی‌امیه و بنی‌عباس و همه ستمگران تاریخ فریاد بر آوری، اما نمی‌توانی، بغضت می‌تركد و بناچار آرام و آهسته سرشك اشك از گونه هایت جاری می‌گردد و زمزمه كنان به نیاش می‌پردازی و به سراغ زیارت جامعه كبیره و امین الله می‌روی تا روح تو را پالایش كنند. و اینها همه نشانه مبارزه تو با مظاهر كفر و ستم است. آیا می توان این همه را به فراموشی سپرد؟‌ آیا می توان فراموش كرد كه چگونه می خواستند این همه هویت و تاریخ ماندگار اسلا‌م را از ما بگیرند؟ پس اگر می خواهیم این همه حفظ شود باید اندیشه تخریب و نابودی را از بین برد و به تاریخ پر افتخار شیعه اهتمام ورزید.