به‌ طور كلی دو رويكـرد در میان فقیهان و جامعه دينی وجود دارد؛ 

يك گـروه این­گونـه می­ اندیشنـد که اگر چيزی را حكم خدا بداننـد (فارغ از اينكه ديگران چه نظری دارنـد) و آیا گفتن و دنبال کردنش مؤثر است و یا نیست، بايد بـدون قيـد و شرط آن وظیفـه را پیگیری و حكم را اجرا کرد. 

گـروه دوم احكام را بر اساس نتیجه و فراهم شدن شرایط و ناظر به زمان و مكان و مخاطبـان و رعایت اولویت­ها می‌دانند و معتقدند اگر حكمی بی­اثر باشـد، يا موجب وهـن به دين شـود، يا نتيجه آن نفرت و دين‌گريزی مردم شود، آن را نبايد ـ تا فراهم شدن فرصت و زمینه ـ انجام داد.

1) بر اساس چه مبانی و شواهدی بدآیند افکار عمومی از حکمی از احکام شریعت حرام است، در مرحله اثبات و در اجرای آن؟ و در مرحله دوم کدام دسته از بدآیندها، تحت تأثیر این امر، تغییرپذیر است؟

2) آیا ارزش و اعتبار همه احکام شرعی از این نظر منظر یکسان است؟ به طور مشخص، بدآیند چه کسانی در اجرای احکام شریعت تأثیرگذار است؟ نفرت و دین‌گریزی همگان، اکثریت جامعه یا شمار قابل توجهی از افراد؟ یا شامل بدآیند غیرمسلمانان از احکام شریعت نیز می‌تواند باشد؟

3) موضع فقهای پیشین به صورت اجمالی چه بوده و مبانی و شواهد و ادله آنان چیست؟

در این بحث سعی شده در ابتدا به پیشینه و نمونه ­ای از اقوال فقها اشاره گردد و سپس مبانی قاعده که می­ تواند به فهم و جایگاه آن کمک کند، بحث و بررسی شود. آنگاه به شواهد قرآنی، عقلی و روایی و آنچه ممکن است که مستند قطعی قاعده باشد، پرداخته شود. در نهایت در باره قلمرو قاعده و پاسخی به سئوالات فرعی و ذکر نمونه‌هایی در تطبیق قاعده به هر عملی که ذات آن، موجب نفرت، بیزاری و گریز انسان‌ها از دین باشد، توجه می‌شود.