نفرت و انزجار بشر از جنگ و خشونت، امري بديهي است و مصلح جهاني نيز هيچ‌گاه نمي‌تواند حركت و پيام خود را براي تحقّق صلح و عدالت، با خشونت و جنگ آغاز كند.

هرگاه در دنياي متلاطم امروز، حصار تنهايي وجودم را فرا مي‌گيرد، وقتي مي‌بينم برخي با هدايت اهل تزوير و به شكوه تمدن اسلامي و عظمت اسلام و تشيع حمله مي‌كنند و دين را منبع ترور و تروريسم مي‌پندارند، درد تمام وجودم را پر مي‌سازد. در اين لحظه‌ها به ياد خدا و ائمه مظلوم شيعه مي‌افتم؛ به ياد مردان و زناني كه در طول تاريخ صبر كردند، مبارزه كردند ولي تسليم نشدند و تمام قدرت‌ها را به نقد كشيدند.

در توفان حوادث تنها ياد خدا و ياد مصلحي كه خواهد آمد و آرامش، عدالت و انسانيت را به منصه‌ي ظهور خواهد رساند آرامم مي‌كند؛ مصلحي كه نجات بخش جهان است و ما را به كمال مي‌رساند و عقول ما را كامل مي‌سازد و رؤياي بشريت را محقّق مي‌سازد.