اساساً عقد موقت در اسلام براي مواقع اضطرار و رفع ضرورت است، همانند جنگ‌هاي طولاني، نه عيّاشي و عِدل ازدواج دايم قرار گرفتن. بنابراين، براي کساني که همسرشان در اختيار آنهاست عقد موقّت،‌ ولو نسبت به زن مسلمان جايز نيست، و عقد موقت نه تنها نمي‌تواند مانع فساد باشد، بلکه اگر از مورد في الجمله‌اش خارج شود و در عرض ازدواج دايم قرار گيرد کانون خانواده را به خطر مي‌اندازد و بي‌بندوباري ناشي از آن، جامعه را به سقوط مي‌کشاند.[1]

شهيد مطهري از جمله کساني است که اين نظريه را پذيرفته و مي‌گويد: « قانون متعه براي مردم نيازمند به زن؛ يعني افرادي که همسرانشان نزدشان نيستند، تشريع شده است ».[2]

--------------------------------------------------------------------------------

[1]. ر .ک: منتخب الأحکام، ص 238؛ مجمع المسائل، ج2، ص 306.

[2]. نظام حقوق زن در اسلام، ص‌69 ـ 70.