امام دو خصوصيت ممتاز داشتند كه از عرفان و مقام فناء في‌اللّه ايشان سرچشمه مي‌گرفت؛ اخلاص و خويشتن‌داري. خويشتن‌داري امام به نحوي بود كه حتي در فوت عزيزترين فرزندش و هم چنين در طوفان‌هاي مهيب انقلاب و جنگ آن را از دست نداد و ذره‌اي در ايشان تزلزل ايجاد نشد. بهترين پيام‌ها را داد و مناسب‌ترين تصميم‌گيري‌ها را اتخاذ كرد. به نظر من، همين صفت موجب شد كه ايشان بر خلاف سياستمداران جهان، در طول حيات سياسي خود لغزشي نداشته باشند.

خصوصيت ديگر اخلاص است، كه از عالي‌ترين مراتب اخلاقي است؛ يعني انسان به جايي برسد كه با ديدن هر عملي به نفع مردم و براي خدا، نه تنها غمگين نشود بلكه خوشحال هم باشد. منشأ اين حالت به مرحله‌اي از فناء في‌اللّه باز مي‌گردد؛ يعني اين انسان نه ثواب را مي‌بيند و نه خود را و از اين حالت ناراحت نيست، چرا كه فنا و محو در خدا شده است. براي او مهم اين است كه كار خيري انجام شده است. در اين مرحله آنها كلاً جز خدا نمي‌بينند و طبق فرمايش حضرت علي(ع) به جايي مي‌رسند كه « وجدتك مستحقاً للعبوديـة فعبدتك ». تصور نمي‌كنم كه در طول قرن‌ها كسي در اخلاص، به مقام امام رسيده باشد.