زيارت حضرت ابوطالب(عليه السلام)[1]

«اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا سَيِّدَ الْبَطْحاءِ وَابْنَ رَئِيسها، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا وارِثَ الْكَعْبَةِ بَعْدَ تَأْسِيسِها، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا كافِلَ الرَّسوُلِ وَناصِرَهُ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا عَمَّ الْمُصطَفى وَأَبَا الْمُرْتَضى، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا بَيْضَةَ الْبَلَدِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الذّابُ عَنِ الدِّينِ، وَالْباذِلُ نَفْسَهُ فِي نُصْرَةِ سَيِّدِ الْمُرْسَلِينِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ وَعَلى وَلَدِكَ أَميرِالْمُؤمِنِينَ وَرَحْمَةُ اللهِ وَبَرَكاتُهُ».

--------------------------------------------------------------------------------

[1]. چهره شاخص بنى هاشم، ابوطالب فرزند عبدالمطلب و عموى پيامبر(صلى الله عليه وآله)است. وى در پرده تقيه توانست حمايتى قابل ستايش از رسول خدا(صلى الله عليه وآله) در برابر فشار مشركان به عمل آورد. او در برابر تهديدهاى قريش، حاضر نشد رسول خدا(صلى الله عليه وآله) را به آنان تسليم كند و حمايت آشكار خود را از آن حضرت در همه مراحل اعلام كرد. اشعار زيادى از ابوطالب برجاى مانده كه علاوه بر ايمان عميق او نشان دهنده چهره ادبى اين بزرگمرد هاشمى است. وى بزرگ ترين حامى پيامبر(صلى الله عليه وآله) در سالهاى خفقان در مكه بود، ابوطالب در همان آغاز بعثت، فرزندانش على(عليه السلام) و جعفر را به خدمت رسول خدا(صلى الله عليه وآله)فرستاد و خود نيز تا سال دهم بعثت كه زنده بود، هرگز در دفاع از آن حضرت كوتاهى نكرد.