امّ البنين، كه نامش «فاطمه» دختر حِزام است، زنى رشيد، شجاع و عارف و فاضل و نجيب و با اخلاص بود كه پس از وفات حضرت زهرا(عليها السلام)، به همسرى اميرالمؤمنين على بن ابى طالب(عليه السلام)در آمد، و صاحب چهار فرزند رشيد به نامهاى عباس، عبداللّه، جعفر و عثمان شد كه هر چهار نفر در كربلا، در ركاب امام حسين(عليه السلام)جنگيدند و شربت شهادت نوشيدند. امّ البنين، براى شهداى كربلا و چهار شهيد خود در مدينه عزادارى مى كرد، و در رثايشان شعر مى سرود، و از احياگران كربلا و شهدا بود.

در زيارت امّ البنين(عليها السلام) مى گويى:

«اَلسَّلامُ عَلَيْكِ يَا زَوْجَةَ وَلِيِّ اللّهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكِ يَا زَوْجَةَ اَمِيرِالمُؤْمِنينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكِ يَا اُمَّ الَبِنينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكِ يَا اُمَّ الْعَبّاسِ ابْنِ اَمِيرِالْمُؤْمِنِينَ عَلِيِّ بْنِ اَبِي طالِب، رَضِيَ اللّهُ تَعالى عَنْكِ، وَجَعَلَ الجَنَّةَ مَنْزِلَكِ وَمَأْويكِ، ورَحْمَةُ اللّهِ وَبَرَكاتُهُ».