بقيع، تاريخچه اى مفصّل دارد، و قبور بسيارى از پاكان و مجاهدان در آن است. از آن جمله، مجروحان جنگ اُحُد كه پس از انتقال به مدينه، به شهادت رسيدند و در بقيع دفن شدند، و نيز شهداى واقعه حرّه در بقيع مدفون اند. پس از حادثه كربلا و شهادت امام حسين(عليه السلام) و يارانش، مردم مدينه بر ضدّ اُمَويان قيام كرده و والى اُمَوى را بر كنار كردند. يزيد هزاران نفر از سربازان خود را به مدينه فرستاد، و به مدّت سه روز، مال و جان و نواميس مسلمانان را بر آنان مباح نمود. در اين جنايت و قتل عام، هزاران مسلمان به شهادت رسيدند كه در ميان آنان، هشتاد نفر از صحابه و 700 نفر از فرزندان مهاجرين و انصار بودند. اين حادثه به «واقعه حرّه» معروف است، و شهداى آن در خاك بقيع آرميده اند.

در زيارت قبور شهداى واقعه حَرّه و شهداى اُحُد مى گويى:

«اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ يا شُهَداءُ يا سُعَداءُ يا نُجَباءُ يا نُقَباءُ يا اَهْلَ الصِّدْقِ وَالْوَفاءِ، السَّـلامُ عَلَيْكُمْ يا مَجاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللّهِ حَقَّ جَهادِهِ، السَّـلامُ عَلَيْكُم بِما صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدِّارِ، السَّـلامُ عَلَيْكُمْ يا شُهَداءُ كَافَّةً عامَةً وَرَحْمَةُ اللّهِ وَبركاتُهُ».