(مسئله 49) واجبات احرام سه چيز است: 1. نيّت؛ 2. پوشيدن لباس احرام براى مردان؛ 3. تلبيه (يعنى گفتن لبيّك).

1. نيّت؛ نيّت در همه عبادات يعنى قصد انجام آن عبادت به انگيزه قربةً إلى اللّه و اطاعت از او مى باشد، و همين كه مى خواهد عمره را براى خدا بياورد و تلبيه را براى او بگويد، كفايت مى كند و لازم نيست در وقت نيّت، اعمال را به تفصيل بداند، بلكه قصد اجمالى كافى است. پس همين كه بناى برگفتن تلبيه را دارد و لباس تن خود را قربة إلى اللّه بيرون مى آورد و لباس احرام را قربة إلى اللّه مى پوشد اين خود نيت است.

(مسئله 50) احرام عمره مفرده ـ يعنى گفتن تلبيه براى آن ـ از عبادات است و بايد به قصد قربت و با اخلاص انجام گيرد. پس اگر آن را به قصد ريا به جا آورد، باطل است و حكم كسى را دارد كه تلبيه براى احرام عمره اش نگفته باشد.

(مسئله 51) در نيّت احرام، لازم نيست شخص قصد ترك همه محرّمات احرام را از اول تا آخر داشته باشد، بلكه كسى كه به قصد عمره مفرده تلبيه واجب را بگويد، محرم مى شود، چه قصد احرام بكند يا نكند، و چه قصد ترك محرّمات را بكند يا نكند. پس كسى كه مى داند به بعضى از محرّمات، مثل زير سايه رفتن در حال سفر، و امثال آن ممكن است گرفتار شود ـ يعنى مثلاً بايد با ماشين سقف دار در روز برود ـ احرام او صحيح است.

(مسئله 52) در نيّت، نه خطور به قلب لازم است و نه به زبان آوردن، بلكه مانند ساير عبادات داشتن همان انگيزه الهى و انجام وظيفه دينى، كافى است. و ناگفته نماند به زبان آوردن نيّت در عمره مفرده مانند به زبان آوردن نيّت در عمره تمتّع وحجّ تمتّع و حجّ اِفراد و قِران، مستحب مى باشد، بلكه گفته شده به زبان آوردن نيّت در تك تك اعمال هم مستحب است.

2. پوشيدن دو لباس احرام براى مردان؛ كه يكى «لُنگ» و ديگرى «ردا» است؛ و به احتياط واجب، شخص بايد اين دو جامه احرام را پيش از نيّت احرام و لبّيك گفتن بپوشد.

(مسئله 53) در پوشيدن دو لباس احرام ترتيب خاصى لازم نيست، فقط شخص بايد يكى را «لُنگ» قرار دهد و ديگرى را «ردا» و بدوش بيندازد، و لازم است جامه اى را كه شخص لُنگ قرار مى دهد نازك نباشد به طورى كه بدن نما باشد و احتياط مستحب آن است كه «ردا» هم بدن نما نباشد، و احتياط مستحب آن است كه «ردا» شانه ها را پوشانده و «لُنگ» هم، ناف و زانو را بپوشاند.

(مسئله 54) پوشيدن بيش از دو لباس احرام، مانعى ندارد، پس شخص مُحرم مى تواند به علت سردى هوا يا قصد ديگرى، بيش از دو جامه احرام بپوشد.

(مسئله 55) بانوان مى توانند در لباس خودشان محرم شوند، ولو دوخته باشد، و بيرون آوردن آنها و پوشيدن دو لباس غير دوخته بر آنها واجب نيست.

(مسئله 56) شرط است در اين دو لباس كه نماز در آنها صحيح باشد، پس احرام در لباس حرير و لباسى كه از اجزاى حيوان حرام گوشت است و لباسى كه نجس باشد ـ به نجاستى كه در نماز از آن عفو نشده ـ ، كفايت نمى كند؛ و احتياط واجب آن است كه لباس احرام زن، از حرير خالص نباشد، بلكه احتياط آن است كه تا آخر احرام لباس حرير نپوشد.

(مسئله 57) در لباس احرام اباحه معتبر است. پس با لباس غصبى طواف صحيح نيست؛ و احتياط واجب آن است كه با لباس غصبى غير ساتر نيز طواف نكند، و احتياط آن است كه شرايط لباس نمازگزار را رعايت كند.

(مسئله 58) بنا بر احتياط واجب، اگر در حال احرام، لباسهاى احرام نجس شد، آنها را تطهير يا تعويض نمايد، و احوط مبادرت به تطهير بدن است در حال احرام، اگر نجس شود، ليكن اگر كسى جامه احرام را تطهيرنكند، احرامش باطل نمى شود و كفّاره هم ندارد.

(مسئله 59) جايز است محرم براى تطهير يا شستشوى لباسهاى احرام يا حمّام رفتن يا مانند اينها، لباسهاى احرام را از تن در آورد.

(مسئله 60) گره زدن لباس احرام اشكال ندارد، ولى احتياط واجب آن است كه محرم، لباسى را كه لنگ قرار داده به دور گردن خود گره نزند، و اگر از روى جهل يا نسيان گره زد، احتياط آن است كه فوراً باز كند، ولى سنگ يا سكّه يا چيز ديگر در لباس احرام گذاشتن و با نخ يا كش بستن جايز است.

(مسئله 61) هنگام محرم شدن، طهارت از حَدَث اصغر و اكبر، شرط نيست، پس جايز است فرد در حال جنابت و حيض و نفاس محرم شود.

(مسئله 62) پول لباسِ احرام و لباسهايى كه افراد در عمره مفرده مى پوشند، بايد از پول تخميس شده باشد، امّا لباس احرامى كه معلوم نيست متعلَّق خمس است يا نه، در صورت شك، دادن خمس آن لازم نيست، هر چند احتياط در دادن خمس آن لباس، مطلوب است.

3. تلبيه؛ يعنى گفتنِ «لبّيك» و صورت تلبيه بنا بر اصح آن است كه بگويد: «لَبَّيْكَ، الَلَّهُمَّ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ لا شَريكَ لَكَ لَبَّيْك».

اگر شخص به اين مقدار اكتفا كند، محرم شده و احرامش صحيح است و احتياط مستحب آن است كه پس از آنكه چهار لبّيك را گفت، بگويد:

«اِنَّ الْحَمْدَ وَالنِّعْمَةَ لَكَ وَالْمُلْكَ لاشَريكَ لَكَ لَبَّيْك».

و ترجمه تلبيه چنين است: «اجابت و اطاعت مى كنم تو را خدايا، اجابت مى كنم تو را، اجابت مى كنم تو را، براى تو شريكى نيست، اجابت مى كنم تو را، به درستى كه ستايش و نعمت و پادشاهى از آنِ توست، هيچ شريك ندارى، اجابت مى كنم تو را».

(مسئله 63) بايد مقدار واجب از تلبيه را صحيح بگويد، و اگر كسى از روى عمد تلبيه را صحيح نگويد، مُحرم نشده است، و اگر از روى فراموشى يا ندانستن مسئله باشد، صحّت عمل او بعيد نيست.

(مسئله 64) اگر كسى تلبيه را به قدر واجبى كه ذكر شد نداند، بايد آن را ياد بگيرد يا كسى به او در وقت گفتن تلقين كند، يعنى كلمه به كلمه بگويد و او مانندش را تلفّظ كند؛ و اگر نتواند ياد بگيرد و با تلقين هم نتواند بگويد و يا وقت ياد گرفتن نداشته باشد، پس احتياط آن است كه به هر نحوى تواند بگويد و ترجمه اش را هم بگويد و بهتر آن است كه علاوه بر آن، نايب هم بگيرد.

(مسئله 65) اگر كسى تلبيه را فراموش كرد يا به واسطه ندانستن حكم مسئله، آن را نگفت و از ميقات عبور كرد، واجب است در صورت امكان به ميقات برگردد و در آن جا لبّيك را بگويد، و اگر نمى تواند برگردد و داخل حرم نشده، همان جا تلبيه را بگويد، ولى اگر داخل حرم شده، در اين صورت به خارج از حرم برگردد و لبّيك را بگويد و اگر نمى تواند به خارج حرم برگردد از همان جا محرم شود، و اگر بعد از پايان اعمال بفهمد كه تلبيه را فراموش كرده، عمره اش صحيح است و مجزى مى باشد.

(مسئله 66) شخص اَخْرَس (لال) بايد با انگشت و زبان به هر نحو كه مى داند و مى تواند به تلبيه اشاره كند، و احتياط مستحب به گرفتن نايب هم مى باشد.

(مسئله 67) اگر كسى تلبيه واجب را نگفت، چه به واسطه عذر و چه بدون عذر، اگر يكى از محرّمات احرام را مرتكب شود گناه نكرده و كفّاره هم ندارد، چون احرام او با تلبيه محقق مى شود، همچنين است اگر تلبيه او به ريا و مانند آن باطل شده باشد، چون احرام آن با تلبيه خالص و با قصد قربت محقق مى شود.

(مسئله 68) مقدار واجب در تلبيه بيش از يك مرتبه نيست، ولى تكرار آن مستحب است هر مقدار كه مى تواند بگويد، و اگر از مواقيت براى عمره مفرده محرم شود مستحب است تا هنگامى كه وارد حرم مى شود تلبيه را تكرار كند، و اگر از مكه خارج شود و از ادنى الحل (مانند تنعيم) محرم گردد، مستحب است تلبيه را تا هنگام ديدن كعبه تكرار كند و براى هفتاد مرتبه گفتن، ثواب زيادى ذكر شده است، و لازم نيست آنچه را در حال احرام بستن گفته است تكرار كند، بلكه كافى است بگويد: «لَبَّيْكَ، اَللَّهُمَّ لَبَّيْكَ» يا تنها «لَبَّيْكَ» بگويد.

(س 69) آيا وصل كردن لباس احرام با سنجاق و سوزن و گره كردن آن، جايز است؟

ج ـ احوط، ترك اين گونه اعمال است، ليكن اقوى جواز وصل همه آنهاست، چون دوخته شده نمى باشد، ولى نبايد به نحوى باشد كه شبيه لباس دوخته شده محسوب شود.

(س 70) در عمره مفرده زنى كه در ميقات حائض است و مى داند كه در طول مدت اقامتش در مكّه حائض خواهد بود، آيا مى تواند تلبيه را بگويد و محرم شود يا خير؟ و اگر نتواند محرم شود، آيا مى تواند بدون احرام وارد مكّه شود يا خير؟

ج ـ تلبيه را مى گويد و محرم مى شود و اگر در تمام مدتى كه در مكّه است، حائض باشد، براى طواف و نماز نايب بگيرد و بعد سعى و تقصير را خودش به جا آورد و براى طواف نساء و نماز آن مجدّداً نايب بگيرد، و بدون احرام نمى تواند وارد مكّه گردد.

(س 71) كسى كه توانايى تصحيح تلبيه را دارد امّا سهل انگارى مى كند و جاهل مقصّر است، آيا با تلبيه غلط مى تواند محرم شود؟

ج ـ جاهل مقصّرى كه مى داند تلبيه را درست نمى گويد و يا با غلط در كلمه يا اعراب تلبيه را مى گويد، با چنين تلبيه ايى احرام حاصل نمى شود. آرى، گفتن تلبيه بدون اشباع غلط نمى باشد، ليكن جاهل قاصر كه متوجه غلط بودن تلبيه نمى باشد و فكر مى كند كه تلبيه اش درست است با همان تلبيه محرم مى شود.

(س 72) بلند گفتن «تلبيه» براى خانمها چه صورتى دارد؟

ج ـ براى مردان تلبيه با صداى بلند استحباب دارد، امّا در مورد زنان استحباب ندارد.