(مسئله 904 ) شبهايى كه واجب است شخص در منى بيتوته كند، در روز آنها بايد جمرات سه گانه (اُولى، وُسطى، عَقَبه) را به ترتيب رمى كند و به هر كدام هفت ريگ بزند، ولى اگر عمداً همه آنها را ترك كند، به حجّ او ضرر نمى رساند و صحيح است، گرچه در صورت عمد معصيت كرده است.

(مسئله 905 ) رمى جمرات نيز از عبادات است و بايد آن را با نيّت و به قصد قربت انجام دهد.

(مسئله 906 ) اشخاصى كه بايد شب سيزدهم را در منى بمانند، واجب است در روز سيزدهم جمرات را رمى كنند.

(مسئله 907 ) تعداد سنگى كه مُحرم بايد بزند، براى هر يك از جمرات در هر روز هفت سنگ است، و كيفيت انداختن و شرايط و واجبات و احكام، آداب و موارد نايب گرفتن، به همان نحو است كه سابقاً در رمى جمره عقبه در روز عيد، گفته شد.

(مسئله 908 ) مراد از جمره آن بناى مخصوص است و واجب است كه سنگها به جمره اصابت كند و اگر به آن جمره اصابت نكند، كفايت نمى كند.

(مسئله 909 ) مجموع ريگهايى كه به جمرات سه گانه در روزهاى يازدهم و دوازدهم به اضافه رمى جمره عقبه كه در روز عيد بايد رمى شود چهل و نُه عدد مى باشد و براى كسانى كه شب سيزدهم نيز مى مانند هفتاد عدد مى باشد.

(مسئله 910 ) وقت رمى جمرات، از اول طلوع آفتاب تا غروب آفتاب روز يازدهم و دوازدهم، و روز سيزدهم براى كسى كه شب سيزدهم در منى بوده است.

(مسئله 911 ) در شب براى افراد غير معذور رمى جايز نيست.

(مسئله 912 ) رمى بين اذان صبح وطلوع آفتاب براى افراد غير معذور جايز نيست.

(مسئله 913 ) كسى كه وظيفه اش، رمى در روز است، اگر عذرى داشته باشد يا بيمار يا عليل باشد يا كسى كه از شلوغى جمعيّت ترس داشته باشد، جايز است شب آن روز يا شب بعد رمى كند.

(مسئله 914 ) رمى جمرات سه گانه بايد به ترتيب واقع شود (يعنى اول جمره اوُلى را رمى كند، و پس از آن جمره وسطى را و در آخر جمره عقبه را) و اگر كسى رمى را به ترتيبى كه گفته شد به جا نياورد، هر چند از روى فراموشى يا ندانستن مسئله باشد، بايد دوباره آنچه را كه بر خلاف ترتيب به جا آورده، به ترتيبى كه ذكر كرديم به جا آورد؛ مثلا اگر اول جمره وُسطى و بعد جمره اُولى را رمى كرده است، همين مقدار، كفايت مى كند كه جمره وُسطى را دوباره رمى كند و بعد جمره عقبه را، و اعاده جمره اُولى لازم نيست.

(مسئله 915 ) اگر بعد از رمى جمرات متوجه شد كه از بعضى جمرات سه ريگ ياكمتر باقى مانده يا به جمره اصابت نكرده، كافى است همان را تكميل كند، در اين صورت ترتيب ساقط است و لازم نيست دوباره آن جمره يا جمرات بعد را اعاده كند.

(مسئله 916 ) اگر كسى رمى يكى از روزها را فراموش كند، واجب است روز بعد آن را قضا كند، و اگر دو روز را فراموش كرد، بايد در روز بعد هر دو را قضا كند، و همچنين است اگر از روى عمد ترك كرده باشد.

(مسئله 917 ) واجب است قضا را بر ادا مقدم بدارد. پس در روز يازدهم، اگر بخواهد قضاى جمره عقبه روز عيد را به جا بياورد، اول بايد قضاى آن را به جا آورد و بعد رمى روز يازدهم را كه اداست به جا آورد.

(مسئله 918 ) بايد قضاى روز قبل را بر قضاى روز بعد مقدم بدارد. پس اگر مثلا بخواهد در روز سيزدهم قضاى روز عيد و روز يازدهم و دوازدهم را به جا آورد، بايد به ترتيب از قضاى روز عيد شروع كند.

(مسئله 919 ) همچنان كه قضاى رمى جمرات سه گانه واجب است، قضاى رمى بعضى از آنها را هم اگر ترك شده باشد، واجب است. پس اگر كسى در روز يازدهم جمره اُولى را رمى كرد و دو جمره ديگر را رمى نكرد، روز بعد بايد آنهايى را كه رمى نكرده، رمى كند و بعد تكليف همان روز را به جا آورد.

(مسئله 920 ) اگر كسى رمى جمرات سه گانه و يا بعضى از آنها را فراموش كند و از منى خارج شود و به مكّه برود، پس اگر در ايّام تشريق، يعنى تا غروب روز سيزدهم يادش بيايد، بايد برگردد و به جا آورد، و اگر برگشتن براى او ممكن نيست، بايد نايب بگيرد.

(مسئله 921 ) اگر بعد از ايّام تشريق يادش بيايد كه رمى را انجام نداده است و يا عمداً تا بعد از ايّام تشريق رمى را به تأخير بيندازد، در سال ديگر در همان ايّام كه رمى فوت شده است، خودش يا نايبش آن را بايد قضا نمايد.

(مسئله 922 ) كسى كه براى انداختن سنگ عذر داشته باشد، «مثل آنكه بيمار باشد يا طفل باشد و نتواند رمى كند، يا عليل باشد و مثلا دست يا پايش شكسته باشد، يا از شدت بيحالى نتواند رمى كند، يا بيهوش باشد»، بايد رمى را نايبش به جا آورد.

(مسئله 923 ) بعد از آنكه نايب عمل رمى را به جا آورد، اگر عذر شخص منوب عنه برطرف شد، رمى كردن براى خودش لازم نيست، و همان رمى نايبش مجزى است، گرچه احتياط مستحب در رمى نمودن خودش مى باشد.

(مسئله 924 ) اگر شخص بيمار از بهبود يافتن يا شخص معذور از رفع عذر نااميد باشد، واجب است كه نايب بگيرد، و اگر مأيوس نيست، مى تواند نايب بگيرد، ليكن اگر عذر او در صورت دوّم رفع شد احتياط واجب آن است كه خودش رمى كند.

(مسئله 925 ) اگر كسى بعد از گذشتن روزى كه واجب بوده در آن روز رمى كند، شك كند كه رمى كرده يا نه، در اين صورت به شكّ خود اعتنا نكند، و همچنين وقتى كه مشغول رمى جمره وسطى است، اگر شك در رمى جمره اول يا صحّت آن نمايد، اعتنا نكند.

(مسئله 926 ) اگر بعد از انداختن سنگريزه، شك كند كه كيفيت آن صحيح بوده يا نه، اعتنا نكند.

(مسئله 927 ) اگر شخص در وقتى كه مشغول رمى جمره عقبه است، شك كند كه جمره اُولى يا وسطى يا هر دو را رمى كرده و يا صحيح انجام داده يا نه، اعتنا نكند.

(مسئله 928 ) اگر در تعداد رمى سنگريزه شك كند كه آيا هفت عدد بوده يا كمتر، قبل از آنكه به رمى جمره بعدى بپردازد، بايد آنچه محتمل است كه ناقص بوده به جاآورد تا يقين كند هفت سنگ زده، و اگر منصرف شده باشد و مشغول كارهاى ديگر باشد، بنا بر احتياط واجب بايد عدد را تكميل نمايد؛ ناگفته نماند كه حكم به تكميل يا بناى بر صحّت ظاهراً مثل طواف بر رخصت است نه عزيمت و مى تواند در تمام موارد شك و رمى جمرات به هر نحو كه باشد رمى را از سرگرفته و از گذشته صرف نظر نمايد.

(مسئله 929 ) اگر كسى بعد از گذشتن روزى كه بايد رمى مى كرده، يقين پيدا كند كه يكى از سه جمره را رمى نكرده، بايد هر سه را قضا كند، كه هم احوط است و هم اقوى.

(مسئله 930 ) اگر بعد از رمى به هر سه جمره، يقين پيدا كند كه يك يا دو يا سه سنگ از يكى از سه جمره را نزده، بايد هر چه را احتمال كسرى داده، به هر يك از سه جمره بزند.

(مسئله 931 ) اگر كسى بعد از رمى به هر سه جمره، يقين كند كه به يكى از آن جمرات از چهار عدد كمتر سنگ انداخته، احوط و اقوى آن است كه هر سه را از سر بگيرد.

(مسئله 932 ) اگر بعد از گذشتن وقت هر سه روز، يقين كند كه يك روز را رمى نكرده و نداند كدام روز است، بايد هر سه روز را قضا كند، با مراعات ترتيب.