نمي دانم از كجاي آشنايي‌ام با تو بنويسم. تو يكي از قديمي ترين افرادي هستي كه در كنار من بوده اي. هنوز سبزه اي بر رخسار نداشتي كه صميمي ات يافتم. سالها قبل از شروع مبارزات پانزدهم خرداد. تو سرباز گمنام اين انقلابي، و خودت مي داني كه هيچ چيز بهتر از گمنامي نيست؛ تو فردي هستي كه از گذشته هاي دور خاطرات تلخ و شيرين مبارزات را با خود دارد. زيركي و كم حرف، دانايي و محتاط، در گرداب مبارزات هميشه دلسوخته بوده اي. كينه ات را نسبت به شاه در كمتر كسي ديده بودم. در بحران ها و فشارها هيچ گاه نسبت به من ترديد نداشتي، گرچه گاهي خسته شدي و افسرده.

در كوران فشار دستگاه شاه، تو كه مسئول اداره شهريه طلاب بودي وقتي در محاصره دشمن قرار مي گرفتي براي اينكه هيچ گونه اطلاعي به دشمن ندهي كم نبود مواقعي كه قبوض رسيد پول هاي اخيار را در پانزده سال مبارزه چون غذايي گوارا مي خوردي، پاداشت عنداللّه نيز گوارايت باد. استعدادت، لطافت روحت، صداقتت چيزي نيست كه فراموشم شود. تند خويي و عاقل، از خدا مي خواهم عقلت را به تند خويي‌ات پيروز كند. من كاملاً به تو اطمينان دارم، لذا وكيل من مي باشي در تمامي زمينه هاي شرعي. اين چند سطر را نوشتم تا كمي از بسيار حقي كه به گردن من و انقلاب داري را ادا كرده باشم. خداوند يار و نگهدارت باد...