1. مستحبّ است شخص با وقار و آرامش دل و در حال استغفار از عرفات به سوى مشعرالحرام برود و همين كه از طرف دست راست جاده به تلّ سرخ رسيد، بگويد:

«اَللَّهُمَّ ارْحَمْ موقِفي وَ زِدْ فِي عَمَلِي وَ سَلِّمْ لِي دِينِي وَ تَقَبَّلْ مَناسِكِي».[1]

2. در راه رفتن ميانه رو باشد و از حركت تند يا كُند بپرهيزد و حجّاج ضعيف و مسلمانان را آزار ندهد، و بگويد:

«اَللّهُمَّ اِنّى اَعُوذُ بِكَ أنْ أظْلِمَ اَو اُظْلمَ اَو اَقْطَعَ رَحِماً اَوْ اُوذِىَ جـاراً».[2]

3. مستحبّ است نماز مغرب و عشا را تا رسيدن به مشعرالحرام به تأخير اندازد، اگر چه از ثلث شب نيز بگذرد، و بين دو نماز جمع كند به يك اذان و دو اقامه و نافله مغرب را بعد از نماز عشا به جا آورد، و در صورتى كه از رسيدن به مزدلفه پيش از نصف شب به مانعى رسيد، بايد نماز مغرب و عشا را به تأخير نيندازد و در ميان راه بخواند.

4. اينكه در وسط وادى از طرف راست راه پياده شود، و اگر حاجى صَروَره باشد (يعنى كسى كه اولين بار است به حج آمده)، مستحبّ است كه در مشعرالحرام قدم بگذارد.[3]

5. مستحبّ است كه آن شب را، هر مقدار كه ميسور باشد به عبادت و اطاعت الهى به سر برد و اين دعا را بخواند:

«اَللَّهُمَّ هذِهِ جُمَعُ، اَللَّهُمَّ إنِّي أسْألُكَ أنْ تَجْمَعَ لِي فِيها جَوامِعَ الْخَيْرِ، اَللَّهُمَّ لا تُؤْيِسْنِيْ مِنَ الْخَيْرِ الَّذِيْ سَألْتُكَ أنْ تَجْمَعَهُ لِي في قَلْبِي وَ أطْلُبُ إلَيْكَ أنْ تُعَرِّفَنِى ما عَرَّفْتَ أوْلِيائَكَ فِي مَنْزِلِي هذا وَأنْ تَقِيَنِي جَوامِعَ الشَرِّ».

و اگر مى تواند تا صبح، شب زنده دارى كند؛ زيرا درهاى آسمان در اين شب به روى صداهاى مؤمنين بسته نمى شود.[4]

6. مستحبّ است كه بعد از نماز صبح، با طهارت حمد و ثناى الهى را به جا آورد، و به هر مقدارى كه مى تواند نعمتهاى حضرت حق را به ياد آورد و بر محمّد و آل محمّد ـ صلوات الله عليهم اجمعين ـ صلوات بفرستد و اين دعا را نيز بخواند:

«اَللَّهُمَّ رَبَّ الْمَشْعَرِالْحَرامِ فُكَّ رَقَبَتِي مِنَ النَّارِ وَ أوْسِعْ عَلَيَّ مِنْ رِزْقِكَ الْحَلالِ وَادْرَأ عَنِّي شَرَّ فَسَقَةِ الْجِنِّ وَ الاِْنْسِ، اَللَّهُمَّ أنْتَ خَيْرُ مَطْلُوب إلَيْهِ وَ خَيْرُ مَدْعُوٍّ وَ خَيْرُ مَسْؤول وَ لِكُلِّ وافِد جائِزَةٌ فَاجْعَلْ جائِزَتِي فِي مَوْطِنِي هذا أنْ تُقِيْلَنِي عَثْرَتِي وَ تَقْبَلَ مَعْذِرَتِي وَ أنْ تُجاوِزَ عَنْ خَطِيْئَتِي ثُمَّ اجْعَلِ التَّقْوى مِنَ الدُّنيا زادِي».[5]

7. مستحبّ است سنگريزه هايى را كه در منى رمى خواهد نمود، از مزدلفه (مشعرالحرام) بردارد، و اگر نشد، بهتر است سنگريزه ها را از منى بردارد؛ همچنين مستحبّ است سنگريزه ها نقطه دار باشد و از قبل جدا شده باشد، نه اينكه سنگ بزرگترى را بشكند و به صورت سنگريزه در آورد؛ و سنگريزه ها به اندازه بند انگشتان دست باشد و حداقل تعداد سنگريزه هاى لازم هفتاد دانه است[6]، ولى مقدارى بيشتر جمع آورى كند، چون ممكن است بعضى از سنگريزه ها در رمى جمرات به هدف نخورد.[7]

8. مستحبّ است فرد وقتى كه از مزدلفه به سوى منى مى رود و به وادى مُحسّر مى رسد، به مقدار صد قدم تند راه برود به نحوى حركت كند كه همه بدنش در حركت باشد مانند آنچه در سعى بين صفا و مروه گذشت، و اگر سواره است، مركوب خود را به حركت وادارد و بگويد:

«اَللَّهُمَّ سَلِّمْ لي عَهْدِي وَ اقْبَلْ تَوبَتِي وَ أَجِبْ دَعْوَتِي وَ اخْلُفْنِي فِيْمَنْ تَرَ كْتُ بَعْدِي».[8]

--------------------------------------------------------------------------------

[1]. وسائل الشيعة، 14/5، أبواب الوقوف بالمشعر، باب 1/1.

[2]. همان، حديث 3.

[3]. همان، 14/16، أبواب الوقوف بالمشعر، باب 7/1.

[4]. همان، 14/19، أبواب الوقوف بالمشعر، باب 10/1.

[5]. الكافي، 4/469/4.

[6]. تفصيل اين فقره در مسئله 422 ذكر مى گردد.

[7]. وسائل الشيعة، 14/31، أبواب الوقوف بالمشعر، باب 18.

[8]. من لايحضره الفقيه، 2/327.