در آخرين روز آخرين ماه تابستان 1383، هيئتى بلند پايه از كشور اندونزى شامل سه نماينده مجلس، دو فقيه، سه خبرنگار، رئيس انستيتوى اسلامى اندونزى و كارشناس صندوق جمعيت سازمان ملل متحد در اندونزى به ديدار آية اللّه صانعى، فقيه نوانديش شيعه در قم آمدند تا درباره روشهاى فرهنگى و اجتماعى مقابله با بيمارى ايدز گفتگو و تبادل نظر بكنند.

آية اللّه صانعى با اشاره به اينكه آتش، آتش را خاموش نمى كند، بلكه براى خواباندن آتش از آب بهره مى برند، گفت: من از دانشمندان جهان مى خواهم كه به اين نظر دينى بنده توجه كنند كه امر به معروف و نهى از منكر بايد همراه با خوبى و نرمى باشد نه با فشار و صدمه و آسيب به افراد، اين حقيقت دموكراسى است.

اين فقيه شيعه با اشاره به اينكه ما بايد امروز براى همه انسانها روشن كنيم كه كمك و يارى به يك نفر در اسلام، خود صدقه و معروف است و يك مصداق آن جلوگيرى و درمان بيمارى ايدز مى باشد، افزود: بايد به موفقيت اميدوار بود. همين اجماع و تبادل نظرما با يكديگر نشانه لطف الهى است .

آية اللّه صانعى با بيان اينكه وظيفه علماى دين در اين زمينه، بيان مفاسد و خطرات اين بيمارى مهلك است در آخرين بخش سخنان خود، در خصوص بحث متعه در شيعه و نسبت آن با پيشرفت ايدز و يا پيشگيرى از آن تأكيد كرد: بنده معتقدم اگر اسلام و تشيع بدرستى و زيبايى شرح داده و اجرا شود، بسيارى از انسانهاى دنيا به رستگارى مى رسند.

بنابه استنباط بنده، شيعه عقيده ندارد كه متعه يك عقد رسمى است بلكه فقط براى شرايط ضرورت به صورت يك عقد مخصوص پيش بينى شده است. ازدواج دوم نيز با عدم رضايت همسر اول منكر است و غير معروف ولو ازدواج رسمى باشد. ازدواج دوم اگر همراه با رضايت زن اول نباشد، هم حرام است و هم باطل.