آيه شريفه مي‌فرمايد: ( لِلْفُقَرَاء الَّذِينَ أُحـصِرُواْ فِي سَبِيلِ اﷲِ لاَ يَسْتَطِيعُونَ ضَرْبًا فِي الأَرْضِ)، يعني: فقرايي كه محاصره شده‌اند در راه خدا و براي يافتن روزي نمي‌توانند در زمين سفر کنند. يك بنده خدايي آمده به نفع پيامبر(ص) كار كند و حالا گرفتار فقر و تهیدستی شده، گرفتار زندان يا نقص عضو شده؛ خجالت مي‌کشد و نمي‌آيد سؤال هم بكند: (...يَحْسَبُهُمُ الْجاهِلُ أَغْنِيَاء مِنَ التَّعَفُّفِ ... لاَ يَسْأَلُونَ النَّاسَ إِلْحافًا )،[1] « از شدت خويشتن‌داري، فرد بي اطلاع آنان را توانگر مي‌پندارد ... علي رغم اصرار مردم از آنها درخواستي نمي‌کنند». اگر به شما بگويند به فقرا و تهیدستان کمک کنید در شرایط کنونی به ذهنمان مي‌آيد به آنهايي كه توانایی مالی ندارند كمك كنيم، ولي به ذهنمان نمي‌آيد كه به آن افراد محترمی که تا دیروز از شرایط اقتصادی و توانایی مالی خوبی بهره مند بودند ولی بنا به دلایلی از جمله این كه در راه خدا ورشكست شده و الآن توي خانه اش آبرومندانه نشسته، يا در راه خدا به زندان افتاده و زن و بچه‌اش خرجي ندارند؛ کمک شود. به نظر من در حال حاضر، بهترين تفسير و توجيه اين است كه اين ‌آيه نظر به آنها دارد. مي‌خواهد بگويد شما تنها به دنبال فقرا و تهیدستانی که در جامعه زندگی می کنند نرويد، سراغ آن نیازمندانی هم برويد كه به خاطر: ( أُحـصِرُواْ فِي سَبِيلِ اﷲِ) گرفتار شده‌اند و فعلاً در شرایط بسیار سخت و ناگوار زندگی می کنند.

--------------------------------------------------------------------------------
[1] . البقره (2) ، 273.