دیه مالی است که بر اثر جنایت وارده بر مجنیٌ‌علیه به اولیای دم در قتل نفس و یا به خود مجنیٌ‌علیه در صورت ضرب و جرح پرداخت می‌گردد.

و همچنین دیه، حکمی بود که در زمان جاهلیت وجود داشته است و اسلام احکام دیات را امضاء کرد و یک حکم تأسیسی اسلام نبود. اسلام روش جدیدی برای رویاروی با جنایت بر نفس و اعضاء را ابداع نکرد و همان مبنای مفهوم عرفی متداول عصر و محل نزول را مورد تأیید قرار داد. اسلام فقط دسته‌ای از احکام دیه را مورد بازنگری قرار داد و حسب و نسب را در مقدار دیه مؤثر ندانست؛ و همچنین اسلام، دیه را در نفس، اعضا و جراحات برای همه یکسان تعیین کرد. بنابر دلالت آیه 92 سوره نساء، دیه بر قتل خطایی به کار رفته است: (وَ مَا کَانَ لِمُؤْمِنٍ أَنْ يَقْتُلَ مُؤْمِناً إِلاَّ خَطَأً وَ مَنْ قَتَلَ مُؤْمِناً خَطَأً فَتَحْرِيرُ رَقَبَةٍ مُؤْمِنَةٍ وَ دِيَةٌ مُسَلَّمَةٌ إِلَى أَهْلِهِ إِلاَّ أَنْ يَصَّدَّقُوا).

پس در قتل خطایی، قاتل باید به خانواده مقتول دیه و صدقه دهد. آیات قرآن به مقدار دیه اشاره ندارند و مقدار دیه نفس و اعضا، بر اساس روایات تعیین شده است.